BLANKE ARK. Klimakrise, koronapandemi og eit demokrati som knakar i samanføyningane: Kvar er håpet? Benedicte Maurseth minnast eit særleg inntrykk.
All form for dekning forsvinn sakte men sikkert, medan eit vidt og ope landskap, der ein kan sjå fleire dagsmarsjar framføre seg i eit einaste vidsyn, tek over. Kvart år skjer det same. Når snøen smeltar dreg eg innover til vatnet Tinnhølen på Hardangervidda. Noregsferie er ikkje noko nytt for meg, tenkjer eg, medan køen av bilar på riksveg 7 forsvinn i bilspegelen. Frigjerande vestlandsvêr med sol og regn på ei og same tid breier seg utover den store himmelen. «Man må våge å være alene, det er da det skjer noe,» minnest eg forfattar Ingvar Ambjørnsen sa i eit intervju.
Nokre år etter at han sa dette, sat eg på slump i same bil som han og kona hans, etter at me båe hadde hatt oppdrag ved Poesifestivalen i Ulvik. På veg attende til Bergen spurde eg Ambjørnsen om korleis det var for han å reisa slik, vera på festival, treffa folk, lesa opp, og korleis det påverka skrivinga. Han sa då at han gjorde berre denne eine reisa denne hausten. Noko anna ville ikkje gå. Han var i gang med eit nytt manus, forklarte han.
Eg minnest det gjorde inntrykk, at denne eine reisa nesten var i meste laget for han. For mange utøvande musikarar er det utenkeleg å «forsvinna» på den måten. Den siste tida har musikarar likevel vorte tvungne til det. Det er på mange vis ulike liv, det skapande og det utøvande, og å vera åleine ligg ikkje for alle. Men som skapande musikar sjølv tenkjer eg det er nett slik Ambjørnsen sa. Då kan floget koma.
For lyd fører sjeldan til lyd, tenkjer eg vidare. Særleg når lyden av livet vert for stor, i eit evig påtrykk av inntrykk. For meg er det ofte gjennom ein fråstand, i det heilage rommet i form av manglande larm og annan stimuli, eller når ein slepper bogen og ordet stilnar, at eg stundom opplever at dette noko skjer. Og kva dette noko er kan ikkje seiast. Stilla har sitt eige språk, pausen sin eigen klang, tenkjer eg, medan eg ser Hårteigen verta synleg i det fjerne, stiga mot himmelen, i det elles flate landskapet.
Framme på hytta hentar eg vatn. Fyrer i omen. Eg dreg ut båten og ror utpå. Varsamt, så den gamle trebåten etter tippoldefar min ikkje skal slå borti kvasse steinar under vasskorpa. Der aure og ørsmå skaldyr sym langs den kvite sandbotnen med dei store steinane om ein annan. Eg vert sitjande slik, lyde etter stilla, medan eg kastar ut snøret. Ei lukkeleg tomheit kjem over meg medan vinden legg seg, og då er det berre mitt eige hjarteslag eg kan høyra kring meg. Kor ofte får ein eigentleg høyra sitt eige hjarta slå, tenkjer eg vidare, og ser skyene spegla seg i det blanke vatnet. Slike skyer vil eg spela. Ja, slik spelemannen Bjarne Herrefoss kunne seia om han sakna noko i eit uttrykk: «Det er for lite skyer i det spelet der.»
